7

وقتی بیدار شدم سرم سنگین بود. همینطور به سرمی که وارد رگام میشد خیره شده بودم و قطره هاشو با چشمام دنبال میکردم که دکتر اومد تو اتاق. با یه لبخند سلام کرد و گفت بهتری؟ نگاش کردم... بهتر بودم؟ نه! نمیدونم از چی یا از کی یا چرا اما وحشتناک عصبانی بودم هنوز. گفتم نه! دلمم نمیخواد اینجا بمونم! گفت: اذیت میشی اینجا؟کسی کاریت داره؟ کسی آزارت میده؟ بغض کردم و گفتم :آره گفت : کی؟ گفتم : خودم. یه لبخند زد و گفت: ببین اون بیرون علاوه بر خودت بقیه هم اذیتت میکنن. تو خیلی عصبانی هستی. اینجا که باشی فقط خودتی و پرستارا و من. کسی اذیتت نمیکنه. شاید آروم شی. یه چند روز بمون اگه آروم نشدی برو.قبوله؟ گفتم: باشه اما هیچکس نیاد. نمیخوام هیچکسو ببینم. گفت: باشه اما به جاش یه کاری ازت بخوام انجام میدی؟ گفتم: نمیدونم. گفت: بنویس. گفتم : از چی آخه؟ گفت: هر چی که دلت میخواد، شروع کن به نوشتن هر چی که اومد بنویس. می نویسی؟ گفتم : باشه. گفت امروز به مادرت و خواهرت اجازه دادم بیان دیدنت بهشون بگو واست دفتر و خودکار بیارن. گفتم: بهشون نگین که من خواستم کسی میاد. بگین خودتون اینطور صلاح دیدین باشه؟ گفت باشه. اونروز خاتون و زینب و مامان اومدن باهاشون خندیدم، جک گفتم حرف زدم. گفتم راحتم و خیالشونو راحت کردم. اونا که رفتن آهنگ گذاشتم تو گوشم و شروع کردم به نوشتن. اینقدر نوشتم تا خوابم برد.

شب دومی که اونجا بودم یه پرستاری قرصمو به موقع نداد بهم. رفتم و بهش گفتم دکتر گفته این قرص باید سر ساعت خورده شه و الان دو ساعت از زمانش گذشته و هنوز به من ندادینش. با بداخلاقی گفت زمین که به آسمون نیومده حالا دیرتر بخور. گفتم: اتفاقا زمین به آسمون اومده میخوای یه نگاه به پروندم بندازی ببینی واسه چی بستریم؟؟؟ با یه لحن خیلی بدی گفت : میدونم بیمار روانی. نفهمیدم چی شد فقط حس کردم یه نیروی قوی از کل بدنم گذشت. داد زدم: حرف دهنتو بفهم. خاک بر سر بیمارستانی که پرستارش تو باشی و بعد با همون دمپایی بیمارستان شروع کردم به فرار کردن از بیمارستان. شرایط هم خنده دار بود هم گریه دار ۳/۴ تا پرستار دنبالم میدویدندو هیچ کدوم بهم نمیرسیدن. ۶ طبقه پله رو دوویدم و رفتم سمت در اورژانس که تنها دری بود که تو اون ساعت باز بود. حتی نگهبانی هم نتونست جلومو بگیره و تنها کسی که تونست سوپروایزر اورژانس بود که جلوم واستاد و منو محکم گرفت تو بغلش و همینجور که من داد میزدم ولم کن آروم آروم تو گوشم میگفت : عزیزم عزیزدلم آروم باش. آروم باش با هم حرف میزنیم. بعد ده دقیقه تقلا کردن تو بغل سورپروایزر مهربون آروم شدم. گفت برام چایی آوردن و برام از زندگیش گفت. بعد بهم گفت میخوای یه آرامبخش بزنن بهت؟ گفتم نه و رفتم بالا. همه ی چیزای تیز رو از تو اتاقم جمع کرده بودند. با یه بغض گنده خوابیدم.

پی نوشت. اینجا دفتر خاطراتمه. اگه بعد از یکسال دارم همه ی این چیزا رو مینویسم چون نیاز دارم از تو ذهنم خالیشون کنم. میدونم غمگینه. اگه ناراحت میشین خواهش میکنم نخونین چون اصلا دلم نمیخواد کسیو ناراحت کنم.